ای کسی که شیرینی موانست خویش را به عاشقانت چشانده ای پس انان در برابر تو تملق کنان بر پای ایستاده اند!ای کسی که پرده های هیبت خود را بر دوستانت افکنده ای و انان هراسناک در مقابل تو پوزش می طلبند.
تو بندگانت را به یاد می اوری پیش از انکه دیگران از انها یادی کنند و اغازگر هر بخشش و احسان قبل از انکه عبادت کنندگانت رو به سوی تو اورند و بخشنده و عطا کننده ای پیش از انکه خواهندگان از تو بخواهند و چه شگفت است اینکه بسیار می بخشی و از انچه بخشیده ای از ما وام طلب می کنی .
خداوندا من را به کمند مهربانی خویش به سوی خود ار تا وصال تو را دریابم و با جاذبه الطاف خویش مرا درکش تابه سوی تو روی اورم.
خدایا رشته امیدم از تو نمی گسلد گر چه تو را سرکشی نموده ام و هر چند تو را عبادت کنم باز دهشت مرا رها نمی سازد.کاینات مرا به سوی تو رهنمون میگردند و یقینی که به کرم تو دارم مرا به سویت می کشاند.
خدایا چگونه نومید گردم و حال انکه تو امید منی و چگونه به خواری تن در دهم در حالی که تو تکیه گاه منی.....
نوشته شده توسط سارا
نوشته شده توسط مریم خوشرفتار در پنج شنبه 85/10/7 و ساعت 2:15 عصر |
نظرات دیگران()
