تو بندگانت را به یاد می اوری پیش از انکه دیگران از انها یادی کنند و اغازگر هر بخشش و احسان قبل از انکه عبادت کنندگانت رو به سوی تو اورند و بخشنده و عطا کننده ای پیش از انکه خواهندگان از تو بخواهند و چه شگفت است اینکه بسیار می بخشی و از انچه بخشیده ای از ما وام طلب می کنی .

خداوندا من را به کمند مهربانی خویش به سوی خود ار تا وصال تو را دریابم و با جاذبه الطاف خویش مرا درکش تابه سوی تو روی اورم.

خدایا رشته امیدم از تو نمی گسلد گر چه تو را سرکشی نموده ام و هر چند تو را عبادت کنم باز دهشت مرا رها نمی سازد.کاینات مرا به سوی تو رهنمون میگردند و یقینی که به کرم تو دارم مرا به سویت می کشاند.

خدایا چگونه نومید گردم و حال انکه تو امید منی و چگونه به خواری تن در دهم در حالی که تو تکیه گاه منی.....

 نوشته شده توسط سارا    

نوشته شده توسط مریم خوشرفتار در پنج شنبه 85/10/7 و ساعت 2:15 عصر | نظرات دیگران()